جنگالیا کِلّ, قسط 18 | اِک بد دُعا۔2

 

 اِک بد دُعا۔٢

 ایدھروں دُوسرے دِن شام نوں بڑا خوشیاں  بھریا ساوی دا فون آیا تے بھابی جی نے فون چُکیا۔ میرے نال نال باقی گھردیاں دے وی کن کھڑے ہو گئے۔ ساوی نے ہفتے  نوں سانوں ساریاں نوں چاہ تے بُلایا۔ "ہاں دیدی، ساڈی میتی بیٹی تُہاڈے دیور نوں بہُت یاد کردی ہے۔" اگوں بھابی جی نے وی ہاسے وِچ  کہیا، " ایس دا  مطلب بِلو نوں وی چاہ پین لئی نال لیاؤنا پوے گا۔" دونوں ہس پئیاں۔ "کوئی نہیں، اسیں سارے آ جاواں گے۔ ہاں، توں بہُت اُچیچ نہ کریں۔ بس سادی  جیہی  چاہ ہی کافی ہے۔"

اسیں ہفتے نوں سارے ہی گھر دے جی اِکٹھے ہو کے ساوی دی اپارٹمنٹ وِچ  پہُنچ گئے۔ اگوں اوس دے دوویں بھرا تے بھین تے کُجھ ہور اوہناں  دی جان پہچان والے کُجھ معتبر بندے پہلاں ہی آئے بیٹھے سن۔ سبھ دِیاں نظراں میرے تے ٹِکیاں ہوئیاں سن۔ اِک نے تاں پھٹاک دینی اگیتا ہی کہہ دِتا، "ساوی، ایناں سوہنا مُنڈا! اوہ وی کنوارہ! اینی پڑھی لِکھی فیملی دا! تینوں ہور کِیہ چاہیدا ہے۔" اینے نوں میتی وی نٹھ کے میری گودی چڑھ گئی۔ "ڈیڈی،آئی لو یو، آئی ایم ویٹِنگ فار یو" سارے جنے ہس پئے۔ بھابی جی نے کہیا، "بِلو ہُن تاں تینوں آپنی دھی نوں بمبئی نال لِجانا ہی پینا اے۔ "کیوں نہیں بھابی جی۔ ایس  نوں ویکھیں میں بمبئی وِچ  ‘چائیلڈ آرٹِسٹ’ بنا دیاں گا۔"

ٹیبل تے چاہ پانی، مِٹھائیاں دا کافی سمان سجیا پیا سی۔ چنگی چوکھی تِیاری کیتی جاپدی سی۔ گلاں گلاں وِچ  اِک نے میری عمر پُچھ لئی تے اِک نے میری پڑھائی پُچھ لئی۔ میں کہیا "جی، اج کل تاں میں صِرف فِلماں وِچ  کم کردا ہاں۔ ویسے میں بیسی کلی مکینیکل اِنجنیئرنگ کیتی ہوئی ہے۔" بلدیو بھاجی نے وِچوں ہی گل بوچ لئی تے کہیا، "بٹالے وِچ  ایہہ بطور کُوالٹی کنٹرول فار اِنڈسٹری ڈیویلپمنٹ لگا ہویا سی۔ ایس  دی گزٹڈ پوسٹ سی۔" سارے سُن کے حیران رہ گئے۔ ساوی دِیاں تاں جانوں باچھاں کھِڑ گئیاں ہون۔ فیر اندر تھوڑی  جیہی  گھُسر مُسر ہوئی۔ تھوڑی دیر بعد ساوی سِر ڈھک کے پلیٹ وِچ  مِٹھائی رکھ کے آ گئی۔ وِچوں اِک نے بھاجی نوں مخاطب کرکے کہیا، "سِکند صاحب، آپ سبھ نوں ودھائیاں ہون۔ لؤ جی،  مُونہہ  مِٹھا کرو جی۔ نہیں جی، پہلاں مُنڈے دا کرواؤ جی۔" فیر ساوی نے پلیٹ وِچوں چُک کے مُندری میرے ہتھ وِچ  پا دِتی تے نال ہی ساوی نے اِک پُورا لڈو چُک کے میرے  مُونہہ  وِچ  اڑا دِتا۔ میں وی اِک لڈو چُک کے پُورا دا پُورا ساوی نوں کھُوآ دِتا۔ اینے نوں ڈولی دیدی نے فٹافٹ آپنی مُندری لاہ کے پہلاں ہی آپنے پرس وِچ  رکھ لئی۔ "لے بِلو توں وی میری چھوٹی بھابی نوں مُندی پا دے۔" ویسے تاں سارے ہی خوش سن پر میتی دی خوشی دا تاں کوئی ٹِکانا ہی نہیں سی۔

فیر دو تِن دِناں بعد اسیں چارے سِٹی حال وِچ  ڈاؤن ٹاؤن گئے۔ میں تے ساوی نے دستخط کیتے۔ اوس دے بھرا تے میرے وڈے وِیرے نے گواہی پائی۔ چلو ساڈی کورٹ میرِج ہو گئی اتے ویک اینڈ تے جا کے گُرودُوآرے متھا ٹیکیا تے داتے دا آشیرواد لیا تے گورو کا لنگر کھاہدا۔ چلو جی ساڈا دوہاں دا ویاہ ہو گیا۔

اِک دِن شام نوں مینوں بھاجی آپنی کار وِچ  بِٹھا کے (جانوں اُلٹی رِیت) مینوں لاڑی (ساوی) دے گھر چھڈ آئے۔ اگوں ساوی دے بھین بھراواں نے بڑا ہی اوپرا جیہا جی آیاں کیتا تے فیر اوہ آپنے آپنے رُجھیویاں وِچ  رُجھ گئے۔ کِسے نے وی مینوں چاہ پانی نہ پُچھیا۔ اوہ آپنی بھین دے نویں ویاہ توں خوش نہیں سن۔ میں رات تائیں کلّا ہی بیٹھا ساوی نوں اُڈیکدا رہیا۔ جدوں ساوی وی کم توں تھکی ٹُٹی آئی، بس سرسری  جیہی  ہیلو ہائے ہوئی، کہیا "تُسیں بیٹھو میں تھوڑا فریش ہو کے آؤندی ہاں۔" ہُن مینوں ایوں جاپدا سی  جیویں  میں کوئی وادُھو جیہا بندہ غلطی نال کِسے غلط گھر وِچ  آ گیا ہوواں۔ اینا رُکھا جیہا جی آیاں نوں  اوہ وی سوہرے گھر، پہلے ہی دِن۔ ساوی نہا کے سِدھی کِچن وِچ  گئی۔ اوتھے تاں کُجھ وی نہیں سی کھان پین لئی۔ باقی گھردے سارے جی کھا پی کے آپنے آپنے کمریاں وِچ  آرام فرما رہے سن۔

ساوی نے کمرے وِچ  آؤندیاں ہی کہیا، "تُسیں وی تھوڑا فریش ہو جاؤ، چلو فیر باہر جا کے کُجھ کھا پی آؤندے ہاں۔" کپڑے تاں میں پائے ہوئے سی۔ تھوڑا  مُونہہ  ہتھ دھو کے میں وی فریش ہو کے آ گیا۔ فیر اوہ مینوں تے میتی نوں اِک پِزا سٹور تے لے وڑی۔ اِک اِک ڈالر والے دو چھوٹے چھیٹے پیزا سلائیس اسیں  لئے  تے نال اِک کوک دا کین لے دِتا۔ اِک سلائیس میں کھا لیا اِک اوہناں  ماں دھی نے کھا لیا۔ چلو سبھ دا ڈِنر ہو گیا۔ میں خوشی خوشی جو مِلیا، صبر شکر نال کھا لیا تے ساوی دا شکریہ  وی کیتا۔ "مینوں پتہ ساوی جی، اِک تاں تُسیں کم توں تھکے ٹُٹے آئے، دُوجا میں بن بُلائے دا مہمان تُہانوں اینی کھیچل دِتی۔ ویسے تُہاڈا پیزا بہُت سواد سی۔ مینوں بڑا ہی چنگا لگا۔" بس ایویں ہی کُجھ سرسری  جیہیاں گلاں کردے گھر نوں آ گئے تے راتیں میں، ساوی تے میتی اِکو ہی بیڈ روم وِچ  سُتے۔ اسیں دوویں نیڑے نیڑے لیٹے کُجھ عام  جیہیاں ہی گلاں کردے رہے۔ کُجھ نیڑتا لئی کُجھ رومانٹِک کُجھ نِجی گلاں چھیڑ لئیاں۔

میں کہیا، "تُہانوں میرا ساتھ چنگا لگدا ہے کہ نہیں۔ کِتے صِرف میتی کرکے تاں سمجھوتہ نہیں کیتا تُسیں۔ "نہیں نہیں، ایہو  جیہی  کوئی گل نہیں۔ کُجھ پان لئی کُجھ کھونا وی پیندا ہے۔"

مینوں کُجھ کھونا پیندا ہے، والی گل تھوڑی  جیہی  کھٹکی پر میں گل نوں نظر  انداز  کر گیا۔ میں جان کے ماحول سُکھاواں تے کُجھ رنگین بناؤنا چاہوندا سی کیونکہ میری اج پہلی سُہاگ رات وی سی۔ میں ایہناں قیمتی پلاں نوں یادگاری تے انمول بناؤنا چاہوندا سی۔ میں فیر وی ہر پکھوں ساوی دی تعریف ہی کیتی پر اوس نے ہاں ہوں وِچ  ہی میرا بُتا سار دِتا۔ "دیکھ ساوی، آپاں ہُن نویں زندگی شروع کراں گے۔ آپنا ایہہ چھوٹا جیہا پریوار ہووےگا۔ میں، تُسیں تے آپدی لاڈلی دھی میتی۔ میتی نوں اِک باپ  مِل جاوے گا۔ تُہانوں نویں سِرِیوں تُہاڈا سُہاگ۔ میں تُہانوں دوواں نوں اینا پیار کراں گا کہ تُہانوں کدے تُہاڈا پاسٹ چیتے نہیں آوے گا۔" اگوں ساوی نے میری اِک دم گل کٹ کے کہیا، "دیکھو مِسٹر، ایویں بہُتی  خوش فہمی وِچ  نہ رہو تُسیں۔ تُسیں میرے نال ویاہ کروا کے میرے تے کوئی بہُت وڈا احسان نہیں کیتا۔ اُلٹا میں تُہاڈے تے احسان کیتا ہے۔ میں تُہانوں کنیڈا وِچ  پکا کروایا اے۔ ہُن تاں میری وِڈو پینشن وی بند ہو جاوے گی۔ ایہہ میرے لئی اِک وڈا نقصان ہووےگا"

 میں تاں جانوں اِک دم سُن ہو گیا ہوواں۔ جے کہو تاں میرے وِچوں اِک بُوند خُون نہ نِکلے۔  جیویں  کِسے نے مینوں کِسے وڈے سارےفریزر وِچ  سدا  لئی ڈک دِتا ہووے۔  جیویں  میری نموشی مینوں دھرتی وِچ  غرق کری جا رہی ہووے۔ ہائے میں  ایتھے  آ کے اینا سستا ہو گیا۔  جیویں  میرے سارے گُناں، میری شخصیت تے میرے ضمیر دا اج مذاق اُڈایا جا رہیا ہووے۔ اِک دُہاجو وِدھوا، اِک بچی دی ماں نے میرے احسان دا آدر تاں  کِیہ کرنا سی، سگوں اوس میری فراخدِلی دے  مُونہہ  تے اِک کرڑی چپیڑ ماری ہووے۔ اج فیر میں بے قدری دی ہور اِک ڈونگھی تے انھی کھائی وِچ   مُونہہ  بھارنے گِر گیا ہوواں۔ اج میری ہی ویاہُتا بیوی اوہ پہلی سُہاگ رات نوں میرے نال ایہو جیہا ماڑا  ویہار  کرے گی۔ کِیہ کنیڈا دی اِمیگریشن ہی  ایتھے  سبھ احساساں  توں بھارُو ہے۔ کِیہ  ایتھے  احسان ناں دی کوئی وی چیز نہیں۔ کِیہ اینے بے درد  تے رُکھے لوگ نے ایس  دھرتی دے۔ میرے تاں سارے چاء  ملار پلاں وِچ  کھیرو کھیرو ہو گئے نیں۔ میں تاں نہیں جی سکاں گا اجیہی دُنیاں وِچ  جِتھے صِرف پیسہ ہی سبھ تے بھارُو ہووے۔ ایہہ کِیہ جانن پیار دِیاں قدراں قیمتاں۔

اسیں پہلی ہی رات اِک دُوجے ول کنڈ کرکے سوں گئے۔ دُوریاں ودھدیاں گئیاں۔سمجھوتے ہولی ہولی دم توڑن لگے۔ ہُن مینوں پُورا یقین ہو گیا کہ میرے کرماں وِچ  کِسے وی عورت دا سُکھ ہے ہی نہیں۔ سویرے ساوی میرے کولوں اُٹھ کے آپنا نہاؤن دھون چلی گئی۔ تھوڑی دیر بعد میتی اُونگھدی اُونگھدی میرے نال لِپٹ کے فیر توں سوں گئی۔ جانوں بچی دا موہ مینوں کمزور کر رہیا ہووے۔

 تھوڑی دیر بعد میں بلدیو بھاجی دا فون گھُمایا۔ دو تِن گھنٹیاں بعد بھاجی نے فون چُک لیا۔ پہلاں بھاجی نال میری سرسری  جیہی  دُعا سلام ہوئی۔ فیر میرا اچانک رون نِکل گیا۔ اگوں بھاجی نے کہیا، "کیہ گل میرے بچے، سُکھ تاں ہے۔ "نہیں بھاجی، میرا  ایتھے  دم جیہا گھُٹدا ہے۔ مینُوں  تُہاڈا کنیڈا راس نہیں آیا۔ پلیز مینوں کِسے وی طرح اِنڈیا بھیج دِیو۔ "نہیں میرے بچے، میرے وِیر، میرے نِکے یار، توں ہِمت رکھ۔ دیکھیں سبھ ٹھیک ٹھاک ہو جاوے گا۔  جیویں   جیویں  تُسیں اِک دُوجے دے نیڑے رہوگے اونی  ہی تُہاڈی انڈرسٹینڈِنگ ودھے گی۔ ویکھیں اِک دِن توں  ایتھے  ہی گھِیو کھِچڑی ہو جانا اے۔ فیر آپے تینوں سبھ کُجھ چنگا چنگا لگن لگ پئے گا۔" مینوں لگدا سی  جیویں  کِسے نے باہروں میرے فون چُک کے چوریں سبھ کُجھ سُنیا ہووے۔ میں فون رکھ کے کول سُتی پئی میتی دا بڑے موہ نال سِر پلوسن لگ پیا۔ لگدا اے ساوی نوں تھوڑا بہُت چانن تاں میرا چوری فون سُن کے ہو ہی گیا ہووےگا کہ ایہہ بندہ ایویں میرے تھلے لگ کے رہن والا نہیں۔ فیر بلدیو بھاجی نے بہانے سِر سانوں سبھ نوں آپنے گھر شام دی چاہ لئی سد لیا۔ شام نوں اوس دے گھر دے بندے تے میرے قریبی بندے تقریباً سارے ہی اِکٹھے ہو گئے۔ 

پہلاں مِسٹر اتے مِسز دھالیوال نال سرسری  جیہیاں گلاں ہوئیاں۔ بعد وِچ  میرے بلونت بھاجی تے بھابی جی میرے تے بِناں راشن پانی سوار ہو گئے۔ اُلٹا مینوں ہی ڈانٹن لگ پئے، "بس ہُن  جیویں  ساوی کہندی اے تینوں اوسے طرح اوس مطابق ہی چلنا تے رہنا پوے گا۔ ہُن توں بمبئی دا ہیرو نہیں رہیا۔ کنیڈا وِچ  ایس  ویلے توں صِرف زیرو ہیں۔ تینوں ساوی نال رل کے  ہی پھِر توں آپنی پہچان بناؤنی پوے گی۔" میں تاں جانوں رون ہاکا جیہا ہو گیا ہوواں۔ میں کہڑا گُناہ کر لیا کنیڈا آکے تے  ایتھے  اِک عورت نال ویاہ کروا کے۔ فیر اِک دم مِسٹر دھالیوال نے ساریاں نوں ڈانٹیا،" تُسیں سارے ہی چُپ کرو۔ تُسیں ساوی نوں سمجھاؤن دی تھاں اُلٹا ایس  وِچارے مُنڈے نوں ڈانٹی جاندے ہو۔ سُن ساوی، ہُن ایہہ تیرا خصم ہے، کوئی خریدیا مُنڈو نہیں۔" فیر کُجھ اوس دے آپدے سجن مِتراں نے وی سمجھایا کہ "سبھ نوں اِک ڈنڈے نال نہیں ہکیدا۔ کُجھ توں وی آپنے وِچ  نرمی لیا۔ کُجھ جرنا مرنا وی سِکھ۔ تیرے بھین بھراواں نوں تاں خوش ہونا چاہیدا سی، چلو ساڈی بھین دا مُڑ کے گھر وسیا اے۔ اوسدا مان سمان کرن دی تھاں اوس وِچارے نال تُسیں نفرت کردے ہو۔ وِچارا دو دِن توں تُہاڈے گھر وِچ  بھُکھا بھانا بیٹھا رہیا۔ ناں تُہاڈے وِچوں کِسے نے اوس نُوں  سِدھے  مُونہہ  بُلایا، ناں ہی کِسے اوس نُوں  چاہ پانی تک دی سُلاہ ماری۔ کِیہ ایداں دا رُکھا سلوک کریدا اے جوائی بھائی دا۔ شرمسار ہون دی تھاں اُلٹا آکڑدے ہو۔ کِیہ کمی ہے مُنڈے وِچ، تُہاڈے نالوں کِتے زیادہ پڑیا لِکھیا تے ہینڈسم ہے۔ کِیہ کنیڈا دی موہر ہی سبھ کُجھ ہو گئی۔" فیر مِسٹر دھالیوال پے نکلے ساوی نوں "پہلاں تاں توں آپ اگے ہو کے سبھ کُجھ کیتا سی۔ ہُن تینوں اِک دِن وِچ کیہ ہو گیا۔

اینا سوہنا سُنکھا ساؤ جیہا مُنڈا اوہ وی کنوارہ، اوہ وی تینوں اِک بیوہ، اِک بچی دی ماں نوں گھر بیٹھیاں  بِٹھایا مِل گیا۔ ذرا آپنے پاسٹ بارے سوچ، کہڑے حالاتاں وِچوں گُزری ہیں توں۔ کل تائیں اکھاں وِچ  گھسُن دے کے روندی سی۔ ہائے میں کلی کیویں جیواں گی۔ کیویں پالاں گی آپنی ایس  یتیم بچی نوں۔" مِسٹر اتے مِسز دھالیوال دی بے باک کڑوی سچائی نے ساریاں نوں ٹھل پا دِتی۔ ہُن ساوی وی کافی ڈِھلی پے گئی سی۔ فیر دھالیوال جی نے ہسدیاں کہیا، "ساوی، ہُن کم توں اِک دو دِن دِیاں چُھٹیاں لوو تے ایس  مُنڈے نوں کِتے آؤٹِنگ تے لے کے جاؤ۔ تھوڑی بہُت آپنے کنیڈا دی سیر کرواؤ۔ جِدن دا  ایتھے  آیا اے، وِچارے نوں پِنجرے وِچ  تاڑکے رکھ دِتا اے۔  جیویں  کوئی بہُت وڈا مُجرم ہووے۔" فیر سارے اچانک ہس پئے تے بلدیو بھاجی نے وی گُزارِش کیتی، "پلیز نال نال چاہ پانی وی پیو جی۔"

 دُوجے دِن جدوں اسیں کار وِچ  بیٹھ کے باہر جان لگے تاں میں ساوی نوں کہیا،" پلیز ذرا پنج مِنٹ ویٹ کر لوو۔ میں آپنا والٹ تے آپنے گوگلز اپارٹمیٹ وِچ  بھُل آیا ہاں۔" ساوی نے گڈی بند کر دِتی تے کہیا "چھیتی آؤنا۔" جدوں میں اچانک فلیٹ دا دروازہ کھولھیا تاں وِچاری میتی اُچی اُچی رو رہی سی تے ساوی دا وڈا بھرا اوس نُوں  ڈانٹ رہیا سی تے بُڑ بُڑ کری جا رہیا سی کہ آپ تاں عیشیاں کرن چلی گئی اے، ساڈی جان ایہہ سیاپا  ایتھے  چھڈ گئی اے۔ میں اگے ودھ کے کہیا، "تُسیں فِکر نہ کرو جی، میں ایس نوں لین ہی آیا سی۔" میں میتی نوں اوداں ہی دو تِن کپڑیاں نال لے کے ہیٹھاں آ گیا۔ ساوی نے جد میری گود وِچ  میتی نوں دیکھیا تاں حیران  جیہی  رہ گئی۔ میں کہیا، "ساوی جی، ادھوری فیمِلی نال زندگی دا پہلا سفر کیویں پُورا ہووےگا۔" اگوں میتی نے روندیاں روندیاں ماں دے گل لگ کے کہیا "ممی، تُسیں مینوں چھڈ کے کِتھے چلے سی؟ ماسی تے وڈا ماما مینوں بہُت  جیل (ڈانٹ) کردے سی۔ چنگا ہویا میرے ڈیڈی آ گئے۔ نہیں تاں اوہناں  مگروں مینوں بہُت مارنا سی۔ "چُپ کر جا میری رانی بیٹی۔ اوہناں  دی کِیہ مجال میرے ہی گھر وِچ  رہِ کے میری ہی بچی نوں ڈانٹن تے مارن۔ سبھ نوں گھروں کڈھ دیواں گی آہو۔" ساوی غُصے وِچ  بُڑ بُڑ کری جاندی سی۔ میں بینتی  جیہی  کرن لگ پیا "ساوی پلیز، آپنا مُوڈ خراب نہ کرو۔ جو رب کردا ہے چنگا ہی کردا ہے۔ ہُن ساڈی بچی ساڈے نال ہے۔ نہیں تاں ہر ویلے پِچھے تیرا ایس  وِچ  ہی دِھیان رہنا سی۔"

جاری ہے۔۔۔۔۔