جنگالیا کِلّ، قسط 7 | جنگالیا کِلّ ۔ 3

 

 جنگالیا کِلّ ۔ ٣

 پتہ نہیں کِنے کُو  ورقے اوس بھر دِتے وِرلاپ تے پچھتاوے وِچ۔ پتہ نہیں کدوں کِنی وار روئی تے کدوں اوہ چُپ ہوئی۔ کِنی کُو شِدت نال اوس بلبیر نوں یاد کیتا ہونا اے۔ آخر اِک دِن اوس دے صبر دا  جیویں  بنھ ٹُٹ گیا ہووے۔ جاں اوس دا بھرم اوس نُوں  گُمراہ کر رہیا ہووے۔ اوہ اچانک ہفتے کُو بعد سونی پت ساڈے ہوسٹل آپدے کِسے جانوں نوں نال لے کے آن پہُنچی۔ مُنڈے اوس نُوں  سنت سنگھ دے کمرے وِچ  چھڈ آئے۔ تے فیر اوس بلبیر دے کمرے وِچ  جان دا اظہار کیتا۔ فیر سنت اوس نُوں  میرے کمرے وِچ  لے آیا۔ اوتھے اوس نے میری ہر چیز نوں بڑی ہی نیجھ نال دیکھیا۔ فیر اوس دی اچانک آپنیاں، میرے ہتھ نال بنائیاں تصویراں تے نظر پئی۔ اوس بڑے غور نال آپنیاں دونوں تِنوں پینٹنگ نوں ویکھیا۔ فیر میرے ہی منجے تے بہہ کے کول پئے میز تے میرے بِکھرے کاغذاں نوں سانبھدی رہی تے فیر بڑے دِھیان نال اوہناں  نوں پڑھن لگ پئی۔ پتہ نہیں ایہہ اوس دا آپناپن سی جاں کُجھ گھوکھ کے آپنے بھرم نوں پٹھے پا رہی سی۔ اوس دی اوہی جانے۔ اینے نوں دُوجا مُنڈا باہروں دوناں لئی گلاس وِچ  چاہ لے کے آ گیا۔ اوہناں  دے چاہ پیندیاں پیندیاں جانوں میرے کمرے وِچ  میلہ جیہا لگ گیا ہووے۔ جانوں فیر مُنڈیاں دی آپس وِچ  گھُسر مُسر  جیہی  ہون لگ گئی ہووے۔ پہلاں اوہناں  اِک نظر پینٹنگ تے ماری تے فیر اوس کُڑی تے مارکے کہن لگے، "کِتے ایہہ اوہی تاں نہیں جس پِچھے بِلے نیں………دُوجے نے اوس نُوں  اِشارے نال ہی چُپ کرا دِتا۔

 فیر سنت سنگھ تے میجر سنگھ نے ساریاں نوں چھیتی ہی اوتھوں تورن دی کیتی تے کہیا، "چلو وئی چھیتی کرو، تُہاڈا کالِج جان دا ویلا ہو گیا اے۔ ایہہ دونوں تاں آپدے بلبیر بھائی دی خبر سار نوں آئے سن۔پتہ نہیں کیوں فیر اگے ساڈے کالِج تائیں جان دا پریتما دا حوصلہ کیوں نہیں پیا پر جاندے جاندے سِول ہسپتال وِچ  ضرور آپدی تسلی لئی گیڑا مارکے گئی۔ فیر سنت سنگھ نے اوہناں  دوہاں نُوں  روہتک دی بس تے چڑھا دِتا تے آپ اُلجھیا اُلجھیا کالج پہُنچ گیا۔ پریتما واپس روہتک مُڑ تاں آئی سی پر اوس دا دِل و دِماغ حالے وی اوس حادثے وِچ  اُلجھے سن۔ اوہ چاہ کے وی ایس  وِچوں نِکل نہیں سی پا رہی۔ اوہ دیر رات تائیں جاگ کے آپنی حالت نوں کاغذاں تے اُلیکن دی کوشش کردی رہی۔

 کدے آپے لِکھ کے پاڑ  دیندی ۔ کدی سانبھ لیندی۔  ایسے  طرح اوس نے اٹھ دس دِناں وِچ  پندراں ویہہ کُو صفے لِکھ مارے۔ فیر جانوں درد مٹھا پے گیا یا ہولی ہولی ہوش جاگن لگ پیا۔ ہُن اوس دی بے تابی میری صحت یابی  نالوں وِرلاپ وِچ  اُلیکے آپنی وفا تے اظہار دے جذبات نُوں  کِسے نہ کِسے طرح میرے تائیں پہُنچان دی بے صبری اوس نُوں  بے قرار کر رہی سی۔ کیویں میں آپنے لفظاں دی جادوگری دا جادُو اوس تے چلاواں۔ بس اِک وار بلبیر میرا وِرلاپ بھریا ایہہ لمبا چوڑا خط پڑھ لوے۔ اوس پلاں وِچ  ہی کُھر کے میرے پیراں تے ڈھیہہ ڈھیری ہو جانا۔ اوہ بڑا ہی نازک، میرا خاص مُرید ہے۔ میری کیتی بے قدری، بے رُخیاں، تسیہے، سبھ نظر  انداز  کر دیوےگا تے مینوں فیر توں معصومیت دی دیوی سمجھ کے  پوجن لگ جاوے گا۔

جدوں ہفتے نوں دیر راتیں سنت سنگھ روہتک آپنے گھر آیا تاں گھردیاں نے دسیا کہ آپنے گوانڈھیاں دی وڈی کُڑی پریتما دو تِن واری تیرے آن دا پُچھ گئی اے۔ اگوں سنت سنگھ نے کہیا، "چنگا چنگا، میں آپے جاکے سویرے اوہنوں نوں مِل لواں گا۔خیر دُوجے دِن سویرے سویرے سنت سنگھ پریتما دے گھر چلیا گیا۔ سارے گھردیاں نال سرسری  جیہی  گل بات دُعا سلام ہوئی تے سُکھ ساند پُچھی جھٹ پٹ پریتما سنت سنگھ نوں آپنے کمرے وِچ  لے گئی تے کہیا "تاری!  میری تے سنت دی چاہ توں کمرے وِچ  ہی دے جاویں۔ میں ایس  نال آپنی نویں لِکھی کہانی سانجھی کرنی اے۔ کمرے دا دروازہ ڈھوندیاں ہی پریتما نے آپنے دِل دے راز پھولنے شروع کر دِتے۔ "بلبیر دا کُجھ پتہ چلیا؟ ہُن اوہ کِداں ہے؟  کِیہ حالی وی اوہ پی.جی.آئی چنڈی گڑھ وِچ  ہی داخل ہے؟ یا آپنے گھردیاں کول جالندھر پہُنچ گیا اے؟ "جانوں پریتما نے سوالاں دی اِک دم جھڑی لا دِتی ہووے۔

سنت نے کہیا، "دیدی، ہُن اوہ خطرے توں باہر ہے پر اوس نُوں  پُوری طرح  تندرُست ہون وِچ  شاید سالاں بدھی لگ جان۔ ہاں اوس دا روم میٹ رگھوِیر پرسوں چنڈی گڑھوں واپس آ گیا سی۔ کہندا سی کہ سارے وڈے ڈاکٹر کہندے سی ربّ دا ُشکر ہے سِکند صاحب، ایہہ سائینائیڈ دا بہُت ہی ڈِلِیوٹ سلوشن سی تاں مریض بچ گیا۔ نہیں تاں اج تائیں ایس  نامُراد سائینائیڈ دا کوئی سواد تک نہیں دس سکیا۔ اینا تیز ترار زہر ہے، مریض دِیاں بُہتیاں آندراں بُری طرح اندروں چیریاں گئیاں نیں۔ کئی آنتڑیاں ہالی وی بہت کمزور نیں۔ کدے وی پھٹ سکدیاں نیں۔ بہُت ہی احتیاط رکھنا پوے گی۔ شاید ایس  زہر دا خمیازہ مریض نوں ساری زندگی ہی بھُگتنا پوے گا۔ پریتما دِیاں اکھاں فیر چھلک آئیاں۔ پریتما فیر بڑے جذباتی تے دِل فریب  انداز  نال سنت دا ہتھ پھڑکے آپنے سِر تے رکھ کے کہیا:

 "تینوں آپنی دِیدی دی سونہہ، مینوں سچی سچی دسیں  کِیہ بلبیر نے ایہہ زہر جان کے پیتا سی جاں سچی ہی اِک حادثہ سی۔ سنت جانوں تربھک اُٹھیا۔ جانوں اوس دا پریتما لئی سارا مان پلاں وِچ  نفرت وِچ  بدل گیا ہووے۔ چھی چھی دیدی، تُسیں حالی وی اوس نُوں  شک دی نظر نال دیکھدے ہو۔ ہائے ہائے، اینی شکی، وہِمی تے گھٹیا سوچ ہے آپدی۔ اسیں تاں ساریاں نے پولیس دی کھجل خواری توں بچن لئی ایس  خُود کُشی نوں اِک حادثے دا رُوپ دین دی کوشش کیتی سی۔ جد نوں تاری چاہ لے کے اندر آ گیا۔ "سنت یار توں دیدی نال بہہ کے چاہ پی۔ میں اونی دیر وِچ  کیسیں اِشنان کر لواں۔ فیر ناشتہ کٹھے بہہ کے کراں گے۔ "چنگا چنگا تاری وِیر۔ گرم گرم چاہ دا پریتما تے سنت نے گُھٹ گُھٹ پیتا۔

 فیر پریتما نے اِک دم گل دا پاسہ پلٹیا۔ "نہیں نہیں میرے چھوٹے ویرے، مینوں معاف کریں۔ میرا ایہہ ایہہ مطلب نہیں سی۔ میں تاں ایویں عام  گل کیتی سی۔ سنت دے ہتھاں نوں آپنے ہتھاں وِچ  گُھٹ کے کہیا، "میرے بہُت ہی چنگے تے پیارے ویرے۔ میں تیرے تے تاری وِچ  کدے کوئی فرق نہیں سمجھیا۔  جیویں  کِسے نوں جذباتی بلیک میل کرنا ہووے۔ سنت میرے نال وعدہ کر ایہہ ساری گل آپنے تائیں رکھیں گا۔ کدے بلبیر نوں نہ دسیں۔ اوس دا دِل ٹُٹ جائےگا۔ اوہ کُجھ زیادہ ہی جذباتی جیہا ہے۔ ویکھ میں اوس دے وِرلاپ وِچ  ایناں کُجھ لِکھیا ہے کہ ایہہ خط پڑھکے بلبیر وِچ  مُڑکے جین دی تانگھ جاگ پئے گی۔ اوہ چھیتی توں چھیتی چنگا ہو جائےگا۔ ایہہ خط اوس لئی سنجیونی بُوٹی توں گھٹ نہیں ثابت ہووےگا۔ بس توں ایہہ لِفافہ کِسے وی طرح اوس تائیں پہُنچا دے۔ سنت نے دبی زبان وِچ  آکھ ہی دِتا، "دیدی، کِتے ایہہ سبھ کُجھ جھوٹھا دلاسا تاں نہیں۔ "نہیں نہیں سنت ویرے، ایہہ سبھ کُجھ میں دِلوں لِکھیا ہے۔ ہاں اِک ہور عرض  ہے، ایہہ خط نہ توں پڑھیں نہ ہی کِسے ہور نوں پڑھن دیویں۔ ایہہ خط صِرف تے صِرف بلبیر لئی ہے۔

سنت خط لے کے واپس سونی  پت آ گیا۔ رگھویر کولوں میرا جالندھر دا پتہ منگے تاں کِداں منگے۔ رگھوِیر نوں تاں پریتما دے نہ توں ہی چِڑ سی۔ اوہ اکھڑ جٹ تاں پُورا بھریا پیتا بیٹھا سی۔ کہندا سی، "سنتیا چنگا ہویا تیری اوہ لگدی پھپھے کُٹنی پریتما میری غیر حاضری وِچ  آئی۔ نہیں تاں میں اوس نال پُوری کُتے کھانی کرنی سی۔ وڈی ڈرامے باز۔ ساڈے یار دی زندگی نال کھیڈدی ہے۔ کِیہ کریئے، آپنا ہی بھانڈا ماڑا ہے جو اجیہی مکار چھوکری دے موہ وِچ  انھّا ہویا پھِردا ہے۔ اجیہیاں کؤڑیاں سچیاں گلاں سُن کے وِچارا سنت سنگھ کُجھ سہم جیہا گیا۔ اوس اِک دو دِناں بعد، آنے بہانے رگھویر کولوں میرا جالندھر دا پتہ منگیا تے آپنیاں تے پریتما دِیاں کٹھیاں چِٹھیاں پوسٹ کر دِتیاں۔ اگوں ربّ دا لکھ لکھ ُشکر ہے قُدرتی اوہ خط چُھٹی آئے بلدیو وِیر جی دے ہی ہتھ لگیا۔ وِیر جی نے بڑے ہی غور نال پریتما والا سارا خط پڑھیا۔ تے جھٹ پٹ اوہناں  نوں پریتما دے خط دا اصل ماجرہ ساہمنے آ گیا۔ اوہناں  اِک دو دِن پورے تحمل نال سوچ وِچار کرکے ایس  خط تے پریتما دے ماجرے دی میرے نال سانجھ پائی۔

"آجا بِلے، چل تھوڑی سیر کرکے آئیے۔ پہلاں تاں بلدیو وِیر جی اِدھر اودھر دِیاں جان کے گلاں کردے رہے۔ فیر اچانک کُجھ گھمبیر جیہے ہو کے کہن لگے، "بِلے کِتے میں تینوں زبردستی سونی پت انجئنیرنگ کالِج وِچ  داخل کراکے غلطی تاں نہیں کیتی۔ روز اِک نہ اِک مصیبت تیرے تے آئی رہندی ہے۔ "نہیں بھاجی نہیں  میں  اوہناں  دا ہتھ گُھٹ کے پھڑ لیا تے اوہناں  نے وی آپنے ہتھ دی پکڑ ہور پیڈی کرکے کہیا، "بِلے، میرے یار، میرے بچے، ایہہ پریتما کون اے؟ ایہہ روگ کدوں دا توں لا لیا؟   کِیہ توں اینے سارے دُکھ کٹھے سہن دے قابل ہیں؟  کِیہ اوہ وی تینوں ایناں ہی پیار کردی ہے؟ جاں صِرف توں ہی؟""اِک سار اینے سوالاں نال جانوں میریاں اکھاں اگے ہنیرا جیہا چھا گیا۔ مینوں ٹھنڈیاں تریلیاں  جیہیاں آ گئیاں۔ میں اِک دم بوندل جیہا گیا ہوواں۔ میں اِک دم نِکے جیہے بال وانگ وِیرے نُوں چِنبڑ گیا۔ "وِیریا، مینوں معاف کر دیویں۔ میں سچ مُچ بہت بھیڑا ہاں۔ بالکل ہی نِگھر گیا ہاں۔ ہر ویلے تُہانوں ساریاں نوں کِنا تنگ کردا ہاں۔

 نِت آئے دِن کوئی نہ کوئی نویں مصیبت کھڑی کری رکھدا ہاں۔ مینوں سچی مر جانا چاہیدا سی۔ تُسیں مینوں کیوں بچایا۔ میں سبھ تے بوجھ ہاں۔ ہُن سچ مُچ ہی میرے آپنے بوجھ نال ہی میریاں ٹنگاں کمب رہیاں سن۔ میں لڑکھڑاؤندا اوتھے ہی بہہ گیا۔ ویرے نے مینوں حوصلہ دِتا تے کہیا، "بس توں ایتھے ہی مار کھا جاندا ایں۔ توں اِک دم جذباتی ہو جاندا ایں تے دِل چھڈ جاندا ایں تے شاطر لوگ تیری  ایسے  ہی کمزوری دا لاہا لین لگ پیندے نیں۔ جھلیا آپنے آپ نوں تکڑا کر۔ ہاں دوجیاں تے ترس کرنا کوئی ماڑا کم نہیں پر آپنے آپ نوں ترس کھاہدا نہ بناؤ۔ کدے وی ریت دِیاں کندھاں تے گھراں دِیاں چھتاں نہیں ٹِکدیاں۔ کدوں تک ہینتا دے ٹوٹے وِچ  گِرکے لوکاں توں رحم دی بھیکھ منگدا رہیں گا۔ میرے بچے ٹیسی تے چڑھنا سِکھ۔ ہر کوئی چڑھدے سورج نوں ہی سلام کردا ہے۔ ڈُبدے سورج توں سبھ کتراؤندے نیں۔

وِیرے دِیاں سنجیونی بُوٹی ورگیاں کھریاں کھریاں گلّاں نے مینوں دُھر اندروں جھنجھوڑ کے رکھ دِتا۔ کِنی دیر اسیں دوویں بھرا زمین تے ہی بیٹھے بیٹھے اِک دُوجے دا چہرہ پڑھدے رہے۔ اخیر میں ہی چُپ نوں توڑدیاں کہیا، وِیرے نوں ترلا پایا، "کیہ وِیر جی تُسیں ایس  راز نوں راز ہی رہن دِیوگے۔  کِیہ تُسیں مینوں اِک موقع دے سکدے ہو۔ میں تُہاڈے اج دے انمول بولاں نوں پُورے تان نال پُگان دی کوشش کراں گا۔

ویرے نے مینوں باہوں پھڑکے ( جیویں  نرک وِچوں کڈھدیاں) اُٹھالدیاں کہیا، "کیوں نہیں میرے یار بچے، میں تاں ہمیشہ توں تیرے نال ہاں تے مردے دم تک رہاں گا۔ توں شروع توں میری کمزوری رہیا ایں۔ ویرے نے بڑے لاڈ نال میرے اتھرو پُونجھدیاں کہیا، "ہاں اِک شرط تے کہ توں ہُن کدے وی اُداس نہیں ہوویں گا۔ سدا  ہسیں گا۔ "ہاں ویریا، ضرور ہساں گا، بھاویں جھوٹھا ہاسہ کیوں نہ ہووے، ہساں گا ضرور۔

فیر وِیرے نے کوٹ دی جیب وِچوں پریتما والا لِفافہ کڈھ کے مینوں دے دِتا تے کہیا، "بِلے مینوں معاف کریں تیرا ذاتی خط میں بِنا تیری اِجازت دے پڑھیا۔ ہاں جے میں نہ پڑھدا تاں تینوں تیرے ایس  ہنھیرے وِچوں کیویں کڈھدا۔ میرے خیال وِچ  ایہہ خط جے توں نہ ہی پڑھیں تاں تیرے لئی چنگا  ہووےگا۔ جِنی وار توں ایس  خط نوں پڑھیں گا، اونا ہی آپنے آپ نوں توں کمزور تے ہینا کریں گا تے آپنے آپ نوں ہمیشہ لئی کِسے ہینتا دی ڈونگھی تے انھی کھائی وِچ  سدا  لئی سِٹ لویں گا تے پھیرے تیرے تے ایہو جیہے خود کشی دے کارے اکثر بھارُو  ہوندے  رہن گے۔ مینوں پتہ ہے توں ضرورت توں زیادہ جذباتی بندہ ہیں۔ ہر جذباتی بندہ موم ورگا  ہوندا  اے۔ جو ذرا جِنی تاب نال پِگھل کے آپنا وجود گوا بیٹھدا ہے۔

میں کمبدے کمبدے ہتھاں نال خط تاں لے لیا تے نال ہی وِیرے نال وعدہ کیتا۔ بس اِک وار ہی ایس  خط نوں پڑھاں گا ضرور پر آپنے آپ نُوں ایس دے ملبے تھلے نہیں دبن دیاں گا۔

فیر میں اِکانت وِچ  صِرف اِک وار اوہ خط پڑھیا۔ اِک وار تاں پریتما دے دِلفریب وِرلاپ نے میرے دِل دِماغ تے ہر سوچ نوں کیل کے رکھ دِتا۔ جانوں اِک وار تاں جذبیاں دا ہڑ جیہا آ گیا ہووے۔ میں تقریباً اوس وِچ  بہہ وی چلیا سی۔ پر چھیتی ہی وِیرے دِیاں اُسارو دلیلاں نے  جیویں  مینوں اِک دم ہتھ پھڑ کے اوس دل دل وِچ  دھسّن توں پہلاں ہی کڈھ لیا ہووے۔ تے میں خط وِیرے نوں موڑ دِتا تے آپ ہی آپنے ٹیچے دی ٹیسی تے چڑھن لئی مُڑ پیا۔

نہ ہی میرا حرامی من پُوری طرح اوس نُوں  کدے دِلوں کڈھ سکیا نہ ہی پریتما دی دوگلی چال نے مینوں کدی پُوری طرح گلوں لاہیا تے نہ ہی کدے آپدے گل نال لایا۔

 ہمیشہ ہی اوہ چندری صِرف مینوں اِک کھِڈونا سمجھ کے  میرے نال آپنا دِل پرچاؤندی رہی۔ اوہ بڑی ہی ماہر شاطر سی۔ اوس نُوں  دُوسرے دِیاں کمزوریاں نوں ورتن دا پُورا پُورا ول آؤندا سی۔ اوہ ڈاڈھی فریبن کِسے دی دُکھدی نبض تے ہتھ  رکھ کے  مزہ وی لیندی تے اوس وِچارے نوں رون وی نہیں  دیندی ۔ اوہ ساری زندگی میری زندگی نال لُکن میچی  جیہی  کھیڈدی رہی۔ ہمیشہ میری سوچ اِک کوہلو دے بلد وانگوں بس اوس دے دوآلے ہی گُھمدی رہی۔ میں کدے چاہ کے وی آپنے بھرم دے کھوپے نہ لاہ سکیا۔ کدے حقیقت دیکھن دا زیرا نہ کر سکیا۔ فیر پتہ نہیں کدوں مینوں کُتے دی ہڈی والا سواد پے گیا۔ میں وی اکثر آپدے پچھوکڑ دے تالو وِچوں یاداں دے سِمٹے آپنے ہی لہو دا سواد مانن لگ پیا تاں اِک دِن ایہہ اسیہ درد ودھ کے آپے ہی عبادت بن جاندا اے۔

اکثر اِک طرفہ پیار دی کسک تِکھی ہو جاندی اے!

جدوں ایس  دا لُطف آن لگے تاں ایہہ عبادت بن جاندی اے۔

جاری ہے۔۔۔۔۔